« Αυτό ήταν πολύ δύσκολο για, εγώ το είδα πολύ δύσκολο και πρέπει, δουλεύαμε από το πρωί εφτάμισι οχτώ η ώρα μέχρι τέσσερις η ώρα το απόγευμα. Ασταμάτητα, όχι ότι μας έλεγχε κανένας ή μας, δεν ξέρω, από φιλοτιμία, από να πιάσουμε δουλειά και να έχουμε πάντα δουλειά, για να δείξουμε ότι είμαστε σωστοί, να μη μένουμε χωρίς δουλειά, δουλεύαμε συνέχεια. »
« Εγώ έχω δουλέψει εδώ περισσότερα, στην Βουλγαρία δεν έχω δουλέψει τόσο πολύ! Η αλήτεια είναι ότι εδώ έματα πως πρέπει να δουλεύεις και …τι είναι δουλειά. […] Γιατί και να πας σε άλλη χώρα αν είσαι ξένος λίγο περισσότερα πρέπει να δίνεις…για την δουλειά και να δουν ότι δουλεύεις. Έτσι γίνονται τα πράγματα, έτσι, όλες τα βλέπουμε. »