 |
 |
 |
« Εμένα η γιαγιά μου έχει πει ήταν πιο ελεύθερη η ζωή, πιο…πώς να πω; Πιο καλή η ζωή. Δεν είναι σαν τώρα που « Α! Ο γείτονος άμα έχει ωραίο αυτοκίνητο, θα πάρω κι εγκώ!» Ή πήρε κάτι καλό και πρέπει να πάρω κι εγώ. Όχι! Ήταν όλες ένας σαν. Είχε το χαμόγελο του με, με όλα τα πάντα. Με το γείτονας ήσουνα σαν αδέλφια. Σήμερα δεν σου έφτασε το ψωμί, πας και παίρνεις. Αύριο το γυρνάς. Ή σου λέει, άιντε τώρα, άλλη φορά. Ή όταν εγώ δεν έχω, θα μου δώσεις άλλη φορά εσύ. Η μαμ-, η γιαγιά μου έλεγε όπως λέει στο σπίτι είμαι και κάνω κάποιες δουλειές, ακούω κόσμος ήταν πολύ καλά, πολύ χαρούμενος. Ακούω λέει και τραγουδάνε μουσική, αφήνω όπως είναι λέει το σπίτι, πάω, χορεύουμε, κάνουμε, πίνουμε. Το σπίτι όπου γένεται, λέει. Έτσι μου έλεγε, ήταν πολύ χαρούμενη ο κόσμος. »
« Είχαμε κι εκεί αγροτικές, αλλά ήταν το καλό που είχες απολαβή καλύτερη και χαιρόντουσαν! Δηλαδή δουλεύω, αλλά παίρνω τον κόπο μου, παίρνω τον ίδρο μου. Εκεί δούλευες και δεν έπαιρνες τίποτα, τρίμματα. Γιατί η χαρά είναι περισσότερο, το χρήμα είναι που σε κάνει, δουλεύεις περισσότερο, έχεις χαρά περισσότερο τι θα βγάλω. Και λέγαμε τι οι κόποι δεν πήγαιναν χαμένοι. Δούλευες, αλλά είχες απολαβή όμως, έλεγες ότι θα πάω στο σπίτι, σε ξεκουράζει το χρήμα παράδειγμα. Θα πάρω δυο πραγματάκια, τι θέλεις, τι σου λείπουνε. Απ’ αυτήν την άποψη και δεν, δεν σε κούραζε! […] Δεν βαριέμαι να κουραστώ, να πω ότι δεν θα πάω τ’ απόγευμα. Χρόνια ολόκληρα θα πήγαινα και Κυριακές. Δηλαδή υπήρχε κούραση πολύ. Αλλά δεν μου κακοφαίνεται. Μ’ αρέσει! Ξέρω ότι θα πάω να πιω μια βόλτα να πιω ένα καφέ ή θα πάω θέατρο ή θα πάω κινηματογράφο, που μ’ αρέσει πολύ! »
Το χρήμα και τα πράγματα
