 |
 |
 |
« Γιατί να πρέπει να σου λέει ο άλλος, είσαι Χριστιανός ή είσαι Μωαμεθανός; Ποια ταυτότητα; Ταυτότητα είναι το όνομά σου και η προσωπικότητά σου. Ταυτότητα δεν σε κάνει ούτε ο σταυρός, ούτε ο-, το μισό το φεγγάρι που το ‘χουν οι άλλοι. Εσένα σε λένε Αλεξάνδρα, εμένα με λένε Κώστα. Δε σε λέει Χριστιανή Ορθόδοξη Αλεξάνδρα τάδε, ούτε Χριστιανός Ορθόδοξος Κώστας τάδε. Έτσι δεν είναι; Λέει το όνόμα σου και είναι αυτός ο άνθρωπος, που έχει αυτό το πτυχίο, έχει αυτές τις σπουδές, και αυτά κι αυτά. Τελείωσε η ιστορία. Δεν λέμε να μην πιστεύουνε οι άνθρωποι, εντάξει, σεβαστό. Δεν με πειράζει εμένα που ο άλλος πάει στην εκκλησία και αυτά. Ίσα- ίσα μ’ αρέσει να πάω. Εγώ πάω στην εκκλησία, πάω ακούω λειτουργίες κι αυτά, μ’ αρέσει η φάση αυτή. »
« Όμως τους άφησα (τα παιδιά της) για να βαφτιστούν. Αν δεν είχαν βαφτιστεί, γιατί όπου και να πήγαιναν το πρώτο πράγμα ήταν η πίστη. Και σε γενέθλια να πήγαιναν και σε συγγενείς εδώ, εννοώ Έλληνες, ή σε σχολείο να πήγαιναν ή σε νοσοκομείο που γεννήθηκαν, το πρώτο πράγμα ήταν η εικόνα. Ήτανε το σταυρό, ήτανε ο Χριστός, ήτανε η Παναγιά. Έτσι αναγκάστηκα για τα παιδιά. Όπως αναγκάστηκα και για τον εαυτό μου. Αλλά το έκανα από άγνοια, επειδή δεν ήξερα ούτε γλώσσα, ούτε, ένιωθα πολύ περιορισμένη στη κοινωνία και το είχα αυτό για να κάνω πιο πολλές κοινωνικές σχέσεις. Έτσι το είχα, σαν βοήθεια, την θρησκεία. Ενώ για τα παιδιά το έκανα από ανάγκη, για να μην νιώθουν τα παιδιά πολύ περιορισμένοι και κατώτερους. Γιατί εδώ έβλεπα ότι η πίστη, η εκκλησία ήταν το παν. Από ‘κει και πέρα, τώρα τα αφήνω τα παιδιά πολύ ελεύθερα σε αυτό το θέμα. Δεν τους καθορίζω εγώ ότι πρέπει να πιστεύετε μόνο σε αυτό… Και ας αποφασίσουν από μόνους τους. »
Θρησκεία και ταυτότητα
