 |
 |
 |
« Άλλο τα αγόρια. Τα αγόρια είναι αγόρια, κάνουν ό,τι θέλουν. Τα κορίτσια…δεν πρέπει ούτε να χουν σχέσεις, ούτε τίποτα. Ούτε φίλους, τίποτα. Έτσι είναι η παράδοση μας πώς το λένε απ’ την Αλβανία. Ίσως εδώ στην Ελλάδα να μην είναι πρόβλημα αυτό ας πούμε μεταξύ ξαδέρφια να έχουν τέτοια προβλήματα αλλά στην Αλβανία ναι υπάρχει όντως αυτό ότι αν μια κοπέλα έχει σχέση θα αρχίσουν να κουτσομπολεύουν, μετά όταν θα έρθει η σειρά της να παντρευτεί ξέρω ‘γω αν τυχόν χωρίσει με τη σχέση της, αν έρθει η σειρά να παντρευτεί θα πούνε διάφορα λόγια και οπότε υπάρχει και περίπτωση αυτή η κοπέλα να μη παντρευτεί ποτέ απ’ τα λόγια που θα βγάλουν οι άλλοι. Για αυτό και οι γονείς φοβούνται ας πούμε και τα ξαδέρφια και όλοι αυτοί. Και όσο πιο πολύ για αυτό δεν αφήνουν και τα παιδιά τους έξω ας πούμε, γενικά για τα κορίτσια λέμε. »
« Γιατί οι καταστάσεις οι δικές μας είναι διαφορετικές, δεν έχω πώς να φερθώ. Όταν έρχεσαι σ’ ένα κράτος που είναι πολύ απελευθερωμένο από μια χώρα που πρέπει να τηρήσει δηλαδή και τα έθιμα σου, δεν θα [κρατήσω] και πολύ, έτσι τόσο πολύ, γιατί θα μου φύγουν τα κορίτσια ντιπ, λέω τι θα γίνει; Λέω, οπισθοδρ…Της λέω, «Γεωργία, θα κάνεις σχέση μ’ ένα αγόρι, όταν θα νιώσεις έτοιμη». «Μα τον αγαπάω! Τι μου λες μαμά όλη την ώρα;» Και η μικρή, μιλάει κι αυτό, «Μη, μη, μη, με ξενέρωσες», μου λέει. «Δεν τον θέλω». »
Η επίκληση της «παράδοσης»
