 |
 |
 |
« Από την ημέρα που πέθανε όλα τα σχολεία και όλα τα σπίτια και όλα έκλαιγαν. Σαν, σαν να ήταν ο πατέρας. Έτσι ήταν όλοι. Έκλαιγαν. […] Δεν πήγαν στη δουλειά, δεν πήγαν στο σχολείο και τι, και τι, και τι Θέε μου γίνκε. Ναι. Ούτε στη δουλειά πήγαμε ούτε… Για μας αυτός ήτανε Θεός για όλο το, δηλαδή είχε πολύ στενή σχέση με το λαό. Δεν ήτανε απομονωμένος.[…] Ήτανε παντού. Στα φεστιβάλ, στα, στις γιορτές, μιλούσε με γλυκά λόγια, ήτανε αισιόδοξος, έδινε πολλά δηλαδή. Είχε πολύ στενή σχέση με το, με τον κόσμο. Και τον αγαπούσε πραγματικά σαν να ήταν πραγματικός πατέρας ή Θεός. Και κάθε οικογένεια που είχε προβλήματα και είχε ατυχήματα αυτός έστειλε γράμματα παρηγοριάς. Και βοήθεια και, νοιαζότανε για κάθε άνθρωπο. Δηλαδή είχε μπει στο, στην οικογένεια. Ήταν ένα άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Ο δεύτερος από Θεό ήταν αυτός. Ήτανε πολύ έξυπνος αλλά ήτανε και στενός. Δεμένος με το λαό. »
« Άμα έβλεπα τον Χότζα στο σπίτι του Στρατή, μ’ ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι! Έλεγα «βρε τι τον έχετε εκεί πέρα;» του λέγα κρυφά απ’ τον μπαμπά! Τον είχε πάνω απ’ το κρεβάτι! Ο Στρατής δεν τον ήθελε πουθενά, ήθελε να φεύγει στην Ελλάδα, αλλά φοβόντουσαν πίσω την οικογένεια! Και κάποια μέρα τσακώθηκαν με τον πεθερό και του λέει «τι μου τον έχεις πάνω απ’ το κεφάλι;» του λέει, «μας έκανες ρεζίλι!» του λέει. Θα τον έχουμε αυτόν να τον βλέπουμε εδώ πέρα, του λέει. Ωχ, και τον παίρνει ο πεθερός μου, α, τον έσπασε κάτω. Φώναζε, κακό μεγάλο, έφυγε απ’ το σπίτι. Ο Χότζας. Πήρε δρόμο. Άλλοι τον είχαν Θεό! Α, πρώτος! Μόλις πέθαινε, κλαίγαν’ και χτυπιόντουσαν! Μέρες ολόκληρες! Μωρέ με μια φιλενάδα ήμουνα στο λύκειο, όλοι κλαίγαν’ στα θρανία και ‘μεις σκουντιόμασταν και γελούσαμαν. Και θα μας κλείσουν μέσα, της έλεγα, κάτσε καλά! »
Αρχηγοί «πατέρες»
