 |
 |
 |
« Είναι 28 και 29 Νοεμβρίου να τις πάρουμε έτσι όπως είναι σήμερα είναι η ανεξαρτησία από τους Τούρκους, στην Αυλώνα σήκωσαν τη σημαία στο ’12, 1912. Και 29 έκαναν την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Δεν πηγαίναμε σχολείο βεβαίως. Όχι μόνο σχολείο, ούτε δουλειές ούτε τίποτα, ήταν όλα, ήταν γιορτές μεγάλες γιορτές. Κάθε πέντε χρόνια γίνονταν ακόμα μεγαλύτερες. Ήταν μεγάλη παρέλαση μέχρι στρατιωτικά τανκς και τέτοια και δεν είχαμε και τανκς με λάστιχα και μετά από αυτό ήταν με κάτι πλάκες έτσι σαν τούβλες από άσφαλτο και χάλαζε όλο το boulevard, το λεωφόρο. Και τα βαζαν από την αρχή αλλά ε είχε το κράτος, έτρωγε από τους ανθρώπους και έκανε αυτό να δείξει. Πολύ μεγάλη παρέλαση. Κάναμε από ένα μήνα προπόνηση πώς θα παρελάσουμε. Εμείς καλά και λίγο ψηλός που ήμουν, ήμουν ολοένα στα τέτοια. Πρωτομαγιά ήταν πάλι γιατί, η εργατική και τα κράτη την εργατική καλά βεβαίως πρέπει να, γιατί αν είχαν πεθάνει και άνθρωποι για τα δικαιώματα των εργατών καλά. Και αυτή, αυτή είχε κάθε χρόνο παρέλαση. Πρωτομαγιά. »
« Βεβαίως! Και στην παρέλαση! Λέω στον αδελφό μου να πας, είναι πολύ ωραία εμπειρία. Γιατί εμείς εκεί δεν είχαμε. Ούτε, εγώ στην αρχή και στην πρώτη…στην πρώτη γυμνασίου πήγα! Παρόλο δεν ήξερα τι, για ποιο πράγμα το κάνουν’, για ποιο-. Τώρα που έχω μάθει, εντάξει το ξέρω. Αλλά (στην αρχή;) ήθελα να πάω, τελείωσε. Δεν μ’ εμπόδισε ούτε ο πατέρας, ούτε η μάνα μου…Καταρχήν γιατί θυμάσαι τους πολεμιστές, δηλαδή αυτοί που πάλεψαν για την Ελλάδα. Κι εγώ θα το ήθελα πάρα πολύ να ήταν αυτό. Να το ‘χουν ακόμα, γιατί όταν ήταν ο Χότζας το είχανε. Κι αυτό είναι καλό που θυμάσαι τους άλλους που πάλεψαν για μια Ελλάδα, για μια Αλβανία, για μια Τουρκία. Και μ’ άρεσε, ήθελα να πάω και θέλω να πάω, γιατί; Γιατί βλέπω και πολλούς Έλληνες ότι βαριούνται να πάνε. Λέω εγώ «Γιατί, ρε παιδιά; Δικές σας χω, δηλαδή δικές σας χώρα, δικοί σας άνθρωποι και ν’ αφήσετε τους Αλβανούς, αφού δεν τους θέλετε, να πάνε στην παρέλαση; Αφού μπορείς, μπορού-, μπορείτε μόνοι σας να γεμίσετε την παρέλαση;» »
Εθνικές γιορτές
