 |
 |
 |
« Στην αρχή δεν ήξεραν ότι ποιος είναι Αλβανός ή ποιος είναι Έλληνας. Το μάθανε τυχαία ότι ήρθε μία φοιτήτρια και έκανε κάτι έρευνες και είπε ότι, «Ποιος είναι Αλβανός να βγει από ‘δω, ποιος είναι Έλληνας να βγει από ‘δω.» Και το παιδί δεν πήγε απ’ τους Αλβανούς. Ο Βαγγέλης. Η δασκάλα όμως το ήξερε και είπε, «Εσύ Βαγγέλη, γιατί δεν πας με τα …;» «Εγώ δεν είμαι Αλβανός, είμαι Έλληνας!» είπε ο Βαγγέλης, «γιατί έχω γεννηθεί εδώ.» Αυτό το έχει αποκτήσει όταν και ήταν και πιο μικρός ο Βαγγέλης ότι είναι Έλληνας επειδή γεννήθηκε εδώ. […] Και το είπε αυτό. Και μετά η δασκάλα το πήρε και του είπε, «Όχι, είσαι Αλβανός, πρέπει να πας σ’ αυτή την ομάδα.» »
« Ε, εγώ πήγα στο δημοτικό. Και ‘ντάξει. Με βλέπαν’ κάπως με διαφορετικό μάτι τα ελληνόπουλα ας πούμε. Ντάξει, είναι Αλβανός, λέγαν’ διάφορα. Ντάξει, εγώ δεν ήξερα ελληνικά. Τους κοιτούσα, τι λεν’ αυτοί, με κορόιδευαν! Αλλά ‘ντάξει, τώρα όμως δεν μπορεί να μου κάνει κάτι τέτοιο, ‘ντάξει. Τώρα ‘ντάξει, μου λεν’ έλα, πάμε για κάνα καφέ, είμαστε πολύ φίλοι τώρα. Τους έχω συνηθίσει, με συνήθισαν κι αυτοί και, λες και είμαι ας πούμε στον δικό μου τόπο έτσι, κει. Απ’ ό,τι έχω καταλάβει έχω συνηθίσει τώρα πια εδώ, να πάω Αλβανία μου φαίνεται λες και θα είμαι ΕΓΩ ο ξένος για αυτούς, κανονικά. Λες και θα είμαι ξένος εγώ εκεί. Έτσι θα μου φαίνεται! Γιατί έχω συνηθίσει εδώ τώρα. Έχω τα μισά χρόνια όπως, είμαι 17! Έχω ας πούμε μισά χρόνια απ’ την ζωής που πέρασα εκεί, πιο πολλά περνάω εδώ πάρα εκεί που έχω περάσει. Πιο πολλά θα περάσω εδώ, έτσι είναι, έτσι νομίζω. »
Ο «ξένος» στην τάξη
