 |
 |
 |
Ο Φλορίν με συμφοιτητές του, κρατώντας χαρτονομίσματα Αλβανικού λεκ, σε φωτογραφία επιχρωματισμένη από τον ίδιο. Ελμπασάν 1990.
« Δε μπορούσαμε ποτέ να πάμε, να φτιάξουμε ένα ρούχο όπως ήθελα. Έπρεπε να το φτιάξουμε οπωσδήποτε όπως είναι στη μόδα, το Κομμουνιστικό στιλ. Τα μαλλιά έπρεπε να κουρέψεις εδώ, ακριβώς έτσι, να είναι εδώ μηδέν και να ξεκινάν και εδώ να μην είναι μακριά, κομμένα ακριβώς, χωρίς μούσ’, μόνο το μουστάκι, αν θες. Όχι πολλά τσέπια στα ρούχα, όχι πίσω τσέπη, τέτοια, να μας κυνηγάνε. Θυμάμαι, είχα φτιάξει μ’ ένα παιδί κάτι τζιν και είχαμε φτιάξει τσέπα πίσω, είχαμε φτιάξει εδώ στρόγγυλα τσέπ’ ου-, μπροστά με κόκκινες γραμμές. Και να μας κυνηγάει ο καθηγητής έξω όταν βγαίνουμε, και να φύγουμε ‘μεις μες τη πόλη. (γέλιο) Κι αυτά (τα κορίτσια) πρέπει, δεν το συζητάμε μίνι και αυτά, σε καμιά περίπτωση. Ε, δηλαδή ό,τι ήταν έξω της μόδας δεν έπρεπε να μπει μέσα στην Αλβανία. Δε πρέπει να έχει παντελόνια καουμπόης μεγάλα, με τέτοια, καουμπόης, να τέτοια, πώς λεν’. »
« Απαγόρευε τότε να είχε τα μαλλιά μακριά από κάτω. Ήτανε, όπως εγώ τα έχω σήμερα, έτσι τα ήθελε να ναι το κράτος… Μια φορά που ήμαν μικρός, δηλαδή στα 15 χρόνια, 16, είχα βάλει ένα καπέλο απ’ αυτό το στρόγγυλο έτσι, που κρατήσαν οι παππούδες γενικά, και απαγόρευε αυτό. Και με φωνάζουν εκεί στο γραφείο του τέτοιο, του δήμαρχου. Και μου λέει «γιατί το κρατήσεις αυτό;» Είχα περισσότερο από λίγο μαλλιά. Και λέει «γιατί το κρατήσεις αυτό; Πού το βρήκε;» Το πρώτο λόγο ήταν πού το βρήκε. Ε, εγώ είχα ένας παππούς εκεί γειτονιά, αλλά ήταν μόδα που είχαμε δει τα, όπως λέμε στα κρυφά κασέτες τέτοια, στην Αμερική που ήτανε οι σερίφοι, η αστυνομία είναι αυτό που το κρατήσουν, και εμείς σαν παιδάκια την ηλικία, εμπαίζαμε, στο γραφείο και μου φωνάζουν εκεί, μου λέει «θα το βγάλεις το καπέλο και αύριο να, να πας να κουρευτείς». »
«Η Δύση»
