« Έχουμε πάει οικογενειακό, εδώ στα Παλιά... [...] Ναι, κέντρο. Α... σαν καφετέρια, αλλά είναι χώρο μεγάλο με μουσική δικά μας... [...] Και πήγαινα, ναι. πολύ, πάρα πολύ. Αφού ήτανε όλοι. Και αυτά που παίζανε τη ορχέστρα ήτανε Αλβανοί. Όποιος ήθελε να τραγουδάει βγήκε, τραγουδούσε, κερδίσανε κάποιος ποδήλατο... Δηλαδή οργανωμένη πολύ ωραίο. Δηλαδή μου φάνηκε σαν να ήμουνα στη χώρα μου, ρε παιδί μου! Αυτό είναι καλό για μας. Διασκέδαση, δηλαδή, πολύ ωραίο για μας. Νιώθεις σαν να είσαι στη χώρα σου. Μιλούσαμε όλοι στη γλώσσα μας. Και βγήκε ένας εκεί και λέει "Οποιος... ξέρει να χορεύει, ποιος θα χορεύει πιο καλύτερα; Ποιος τραγουδάει πιο καλύτερα;". Ότι τραγούδι ήθελες. Είτε Αλβανικά, είτε Ελληνικά, είτε σε άλλη χώρα. Και είχε και τρία- τέσσερα άτομα εκεί που σε δώσανε βαθμούς. »
« Ζεμπέκικο. Δεν ξέραμε, εδώ το, το είδα μια φορά, χόρευα εγώ. Δηλαδή δεν έχω, αυτό σου λέω, ότι μπορεί να έχω και, όχι μπορεί, έχω φλέβες ελληνικές. Αυτό μου ‘χουν πει όλοι.[…] Και μου ‘χουν πει όλοι με, ότι χορεύεις, χορεύεις σαν εμάς! Ούτε οι Έλληνες χορεύουν έτσι! Σου βγαίνει απ’ την ψυχή (μου;)! Τι να κάνω; Έτσι είμαι! »