 |
 |
 |
« Πάμε, ναι, παρέες επειδή εγώ έχω και εδώ τις αδερφές μου, έχω την οικογένεια μου. Πάμε πολύ την Κυριακή απόγευμα. Το πρωί θα ξυπνήσω αργά επειδή είμαι κουρασμένη. Θέλω και να ξεκουραστώ μια μέρα. Θα κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι και θα πάω, πάω επίσκεψη στις, στην οικογένεια μου. Ερχόμαστε, πηγαίνουμε μεταξύ μας. Καμία φορά, οργανωνόμαστε και μεταξύ μας. Τρώμε και μαζί. Είμαστε πάρα πολύ δεμένοι, ο ένας με τον άλλον. Παρατηρώ, όχι μόνο εγώ. Οι περισσότεροι έχουμε ...αυτό δεν είναι κακό. Είναι και μία ζεστασιά, μια επικοινωνία από οικογένεια Αλβανοί λόγω οικονομικών δυνατοτήτων, έλλειψη. Πάμε πάρα πολύ, ο ένας στον άλλον, στις οικογένειες. Ας πούμε, κάνουμε τραπέζι μεταξύ μας. Γιατί δε μπορείς να πάνε δύο οικογένειες έξω, να φάνε έξω για να μη…αλλά μπορείς να πας και σε ξαδέρφια, αδέρφια. »
« Ναι. Ε, γιορτάζαμε. Κάθε γιορτή, αφού δεν μπορούμε, δεν έχουμε τα δικά μας σπίτια. Που να πας; Δεν μπορείς στα ξένα σπίτια να πας να γιορτάζεις. Γι’ αυτό όταν έχουμε κάτι γιορτή, ας πούμε κάτι γενέθλια, γιορτή όνομα, έτσι κάθε γυναίκα θέλει να κεράσει κι εκεί μπορεί να τα βρει όλες γυναίκες. Και πιο πολλές γυναίκες βρισκόμασταν εκεί και φέρει κάτι και κερνάει. […]Ε, για Πάσχα έτσι, τα Χριστούγεννα μπορούμε να μαζευτούμε κάπου. Όμως δεν είναι απαραίτητο. Τώρα ξέρεις αυτές τις γιορτές για να μαζευτεί η καθεμία γυναίκα που δουλεύει στα σπίτια, είναι υποχρεωμένη στο σπίτι που δουλεύει. Στην δουλειά της. Γιατί τότε τα αφεντικά γιορτάζουνε κι εμείς δουλεύουμε! Και για μας δεν, δεν, δεν περισσεύει ώρα να γιορτάζουμε. »
Κάνοντας το τραπέζι
